Ik word er een beetje moedeloos van. Dat eeuwige gedoe over dat er meer vrouwen aan de top moeten. Op Linkedin zie ik stukjes voorbij komen over speciale bijeenkomsten: “Woman in tech”, Woman in business.” Noem maar op. Op de een of andere manier moet het ook altijd in het engels, want “Vrouwen in zaken” en “Vrouwen in de techniek” bekt blijkbaar niet lekker genoeg. Daarnaast lees ik vaak berichten over hoe frustrerend het zou zijn dat er vaak aan vrouwen gevraagd wordt hoe ze hun baan combineren met de kinderen. Aan mannen wordt dit niet gevraagd, zo stelt men.
Waarom zouden we als vrouw hetzelfde behandeld willen worden?
Ja. Nou. Dus? Ik zie het probleem niet zo. Zelf vraag ik rustig aan mijn mannelijke collega’s of ze een beetje geslapen hebben, als ik weet dat er een ziek kind was, of omdat ik weet dat de pasgeborene er nogal eens een potje van maakt. En of die collega nou een man of een vrouw is, maakt me niet uit.
Nu werk ik in een bedrijf dat voor 90% bestaat uit mannen. Ook daar zit ik ik niet mee, sterker nog, ik vind het heerlijk, dat werken in een mannenwereld. De andere dames in ons team hebben geen kinderen (of volwassen kinderen), dus de kans is nu eenmaal groter dat ik zo’n vraag aan een man stel. En als iemand die vraag aan mij stelt geef ik antwoord. Wat moet ik dan doen, me aangevallen voelen? Waarom? Omdat dat ik een vrouw ben? En een moeder? Ik zie het probleem niet.
Ik zie het als interesse, en niet als een denigrerende opmerking die tegen mij gemaakt wordt enkel en alleen omdat ik een vrouw ben. Want ik weet dat het zo is dat mannen meer werken dan vrouwen. Dat er in hogere functies meer mannen te vinden zijn dan vrouwen.
Kan me dat iets schelen? Nee. Waarom zou ik me daar druk om maken? Het is nu eenmaal zo dat “wij vrouwen” de kinderen baren.
Minder werken en zwangerschap
Op dit moment ben ik zelf in verwachting. Dus ik zit met de lichamelijke ongemakken, mijn man niet. Ik ga straks vier maanden met zwangerschapsverlof, mijn man niet. Dat is nu eenmaal een wezenlijk verschil. Is het dan ook niet logisch dat vrouwen vaak beslissen om minder te gaan werken? Simpelweg omdat je moeder bent? Omdat je dat kleine wezentje 40 weken in je buik hebt gedragen, omdat de band tussen moeders en kinderen misschien gewoon anders is dan die tussen vaders en hun kroost? Of mag ik dit in 2020 absoluut niet uitspreken?
Ik heb vaak genoeg gegrapt dat ik wilde dat het andersom was, dat mijn man de zwangerschapskwaaltjes had, en dat ik lekker fulltime kon werken. Maar in werkelijkheid denk ik dat ik er helemaal niet gelukkig van zou worden.
Fulltime of parttime werken?
“Grappig” feitje, als je in Google intypt: “hoeveel werken vaders gemiddeld?” krijg je als tegenvraag: “Bedoelt u: hoeveel werken moeders gemiddeld?” Zo is het dus gesteld in Nederland.
Tuurlijk heb je moeders en moeders. De een beslist om helemaal niet meer te gaan werken, terwijl ze misschien wel cum laude is afgestudeerd aan de universiteit. Terwijl ze misschien wel een hele goede baan had voordat ze moeder werd. Dat is een keuze. Dat beslis je zelf. Als je daar gelukkig van wordt en financieel is het haalbaar? Doe je ding.
Er zijn ook moeders die beslissen fulltime te blijven werken. Ook dat is een keuze. Als jij je er lekker bij voelt om de kinderen naar de crèche te brengen, of naar opa en oma? Doe dat lekker. Misschien beslist de vader in dit geval wel om thuis te blijven, of parttime te gaan werken. Prima toch? Lekker doen.
Minder werken als man
In de meeste gevallen blijven de vaders fulltime werken en gaan de moeders parttime werken. Zo ook in mijn geval. Baal ik daar van? Nee. Totaal niet. In het eerste levensjaar van onze dochter heb ik tussen de 32 en 36 uur per week gewerkt. Is te doen hoor, maar ideaal vond ik het zeker niet. Nou hadden wij het ‘probleem’ dat we allebei in de horeca werkten en maar een dag in de twee weken samen vrij waren. Altijd rennen en vliegen en langs elkaar leven. Op het werk probeerde ik alles zo goed mogelijk te doen, en thuis was ik moe en chagrijnig. Niet voor mij weggelegd dus.
Mijn man heeft overigens in het eerste jaar van onze dochter een dag minder gewerkt, die vond dat heerlijk, maar gaat dat bij de tweede niet nog een keer doen (ook omdat dat in zijn huidige functie niet tot de mogelijkheden behoort).
Ik werk nu zelf 24 uur per week. Verdeeld over 3,5 dagen. En ik vind het heerlijk. Op deze manier heb ik thuis tijd genoeg voor het huishouden, energie om een leuke moeder te zijn (meestal dan) en het gevoel dat ik me nuttig maak op het werk. Daar heb ik zelf voor gekozen en daar sta ik 100% achter.
Werken in een mannenwereld
Dus nee, ik ga niet naar bijeenkomsten als “Woman in tech” (ik werk al in ’tech’, nou ja, op het kantoor, maar toch). Ik zit er ook echt niet mee dat op de toekomstige school van onze dochter maar 1 meester werkt en de rest allemaal juffen. Dat in de kapsalon waar ik naartoe ga alleen maar vrouwen werken, daar hoor ik ook nooit iemand over.
“Men in cutting” misschien een optie voor een bijeenkomst? Als we hetzelfde behandeld willen worden als de mannen dan moeten we kappen met die speciale vrouwen dingen. Werk zoveel als jij fijn vindt. En wil je hogerop, en werken in een mannenwereld? Doe er dan je best voor, dat doen de mannen toch ook?
