Voor mij is het nooit een vraag geweest. Op mijn 18e verjaardag stopte ik een ingevuld donorcodicil in mijn portemonnee. Heb ik daar toen goed over nagedacht? Nee. Het is vanzelfsprekend. Waarom zou je na je dood organen ‘weggooien’ terwijl er zo veel mensen zijn die ze nodig hebben? Ik vond het logisch om orgaandonor te worden. Zonder twijfel vulde ik dat codicil in. Stopte het in mijn portemonnee en daar zit het nu, bijna 13 jaar later nog steeds. Toch ben ik gaan twijfelen, waarom? Ik neem je mee in mijn ideeën over orgaandonatie.
Het donorregister, wat houdt de nieuwe wetgeving in?
In juli 2020 gaat de nieuwe wet van start. Tot nu toe moet je zelf aangeven of je orgaandonor wilt zijn. Doe je dat niet, dan ben je geen donor.
Volgend jaar gaat er een nieuwe wet in. Vanaf dan is het eigenlijk andersom. “Geen bezwaar tegen orgaandonatie”, komt er achter je naam te staan. Iedereen is dan orgaandonor, tenzij je hebt aangegeven dat je dat niet wilt. Nu is het niet zo dat je familieleden daar niets meer over te zeggen hebben, uiteraard kunnen zij het alsnog aangeven als je geen donor wilde zijn.
Waar komt mijn twijfel voor orgaandonor vandaan?
Ik was heel erg voor deze nieuwe wet. Veel mensen zijn te lui om aan te geven dat ze wel donor willen zijn, terwijl ze er geen bezwaar tegen hebben. Dit probleem is met deze wet opgelost. Als je geen donor wilt zijn krijg je vaak genoeg de kans om dit aan te geven. Er worden 2 brieven gestuurd waarin gevraagd wordt of je donor wordt. Als je met deze twee brieven niets doet krijg je na een tijdje een brief dat je vanaf nu zonder bezwaar in het systeem staat.
Ook hier kan je op reageren, het is dus laf om te zeggen dat je het niet wist. Dat ik na al die jaren ben gaan twijfelen is een beetje ‘de schuld’ van mijn moeder. Tijdens ons familieweekend ging het ineens over orgaandonatie. Mijn moeder gaf aan dat zij heeft aangegeven geen orgaandonor meer te willen zijn.
Enge verhalen
Ze heeft hier lang over nagedacht en gaf aan veel te hebben gelezen over zowel de nieuwe wet als de ervaringen van patiënten en medici. En hier wordt het lastig. Want wat is de waarheid? Er is zoveel te lezen, hoe weet je wat er klopt en wat niet?
Er zijn enge verhalen over dat je kunt voelen dat je organen worden verwijderd, en dat niet kunt aangeven. Of dat nabestaanden worden gepusht tot toestemming geven voor orgaandonatie. Maar is dat waar? De doden die orgaandonor waren kunnen het niet meer navertellen.
-
Verhaal 1
Een meisje dat hersendood zou zijn, ze lag bijna op de operatiekamer om haar organen te laten verwijderen voor donatie. Haar zus zag een teken van leven en gaf dit aan. Het betreffende meisje is bijgekomen en helemaal opgeknapt. In hoeverre ben je dus ‘dood’ als je organen worden verwijderd? Lastig punt. In dit geval bleek het meisje dus niet hersendood te zijn, maar in een diepe coma te hebben gelegen. Als een ziekenhuis het ‘hersenprotocol’ goed uitvoert komt hier duidelijk uit naar voren of iemand echt hersendood is of niet. Als dit niet 100% zeker is mag er geen operatie worden uitgevoerd. In dit geval zou het dus gaan om een medische misser.
-
Verhaal 2
Van iemand wier familielid orgaandonor zou zijn. Er stonden al ambulances klaar om de organen naar de ontvangers te brengen. De persoon in kwestie bleef ’te lang’ in leven, waardoor de donatie niet door kan gaan. Als iemand aan de beademing ligt en er wordt besloten dit te stoppen moet die persoon binnen twee uur overlijden. Duurt dit langer? Dan hebben de organen te veel schade opgelopen en is donatie niet meer mogelijk.
Uit dit verhaal komt dus wel degelijk naar voren dat iemand ‘echt’ dood moet zijn om te mogen doneren. Dit zijn ook meteen de twee punten, hersendood, of ‘echt’ dood. Toch zijn er ook medici die hun twijfels hebben bij orgaandonatie. En verhalen van nabestaanden die spijt hebben de donatie van hun familielid te hebben toegezegd. Voornamelijk omdat zij ineens gehaast afscheid moesten nemen toen het protocol in werking was gezet. Ook hierover lees je dat dit niet te normale gang van zaken zou moeten zijn, en dus weer een ‘misser’.
Blijf ik donor?
Kort maar krachtig: “Ja!” Ik heb heel veel verschillende websites over donatie gelezen. De officiële websites van de overheid, die heus geen blunders gaan publiceren, daar ben ik me van bewust. Maar wat ik daar las zijn de protocollen, en als die goed worden opgevolgd zou het ‘goed’ moeten gaan. Daar houd ik me aan vast. Als ik alle protocollen in twijfel moet gaan trekken kan ik beter meteen beslissen nooit meer een voet in een ziekenhuis te zetten. Als ik ga bevallen moet ik ook hopen dat iedereen doet wat hij moet doen, en dat kan ook een kwestie zijn van leven of dood.
Ook las ik verhalen van nabestaanden en van medici. Ook dat zijn best aangrijpende verhalen. Maar toch trekken ze mij niet over de streep. Misschien steek ik mijn kop in het zand? Zou kunnen. Maar als ik morgen ziek blijk te zijn wil ik heel graag een orgaan om verder te kunnen leven. En nog belangrijker, als mijn kleine peuter een orgaan nodig heeft van een ander wil ik dat ze dat krijgt. Al moet het mijn eigen orgaan zijn.
In het kader “wat u niet wilt dat u geschied, doe dat dan ook een ander niet”, vind ik dat ik geen recht heb op andermans organen als ik zelf geen donor ben. Dus ja, ik neem het risico. En ik blijf donor.
